Geen Paralympics, haar droombaan kwijt en een muisje met grote gevolgen. Dat is het verhaal van de in Tilburg wonende Mayke Reijnders. Mayke wilde graag haar eigen verhaal met ons delen.
“Ik neem u mee in mijn leven voor en na de Q-koorts.
Mijn verhaal over accepteren.
Knie
Na 8 knieoperaties wist ik eind 2005 dat ik wilde gaan rolstoeltennissen. Ik had inmiddels geaccepteerd dat ik nooit meer zou skiën en hockeyen. Na deze drempel kwamen al snel nieuwe doelen. Een daarvan werd de Paralympics in London in 2012! 8 uur trainen per week in Renkum, een 32-urige baan en een vriend. Mijn leven liep op wieltjes….
Q-koorts
Na de zomer van 2007 kreeg ik acute Q koorts. Een week van hoge koorts en nachtelijk zweten eindigde ik met heel veel hoofdpijn op de EHBO van het St. Elisabeth ziekenhuis in Tilburg. Na opname dacht men meteen aan Q-koorts en dat bleek na 2 weken ook het geval. Nadat ik naar huis ging, begon ook mijn terugkeer in het arbeidsproces. Opbouwen, 3 uur per week, 4 uur etc. totdat ik eind 2007 weer volledig werkte.
Vermoeidheid door de jaren heen
Moe was ik natuurlijk, omdat ik inmiddels zwanger was. De Q-koorts was voor mij voorbij en dus verleden tijd. In 2008 werd onze dochter Roos geboren en ik bleef gewoon 32 uur per week werken en 8 uur trainen. In 2009 verloor ik mijn vader aan kanker en een jaar later werd onze zoon Daan geboren. Tijdens de laatste zwangerschap moest ik stoppen met rolstoeltennis i.v.m. bekkenklachten. Nadat ik mijn baan in 2011 had verloren wegens economische redenen werd ik overspannen. Na een nare periode vond ik een nieuwe baan voor 28 uur per week. Ik werd casemanager bij de gemeente Tilburg, mijn droombaan.
Hersenvliesontsteking en QVS
Eind 2012 werd ik gebeten door een veldmuis waardoor ik een hersenvliesontsteking kreeg. Na een opname van 2 weken in datzelfde ziekenhuis kon ik helemaal niets vanwege de vermoeidheid. Na 2 pogingen, in maart en september om weer te gaan werken, raakte ik totaal de weg kwijt. Ik wist niet meer wie IK was. De neuroloog vertelde dat dit niet bij een hersenvliesontsteking hoorde en dat ik er maar doorheen moest vechten. Dat schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Als ik iets had gedaan mijn hele leven, dan was het grensoverschrijdend bezig zijn en daar zou ik nu niet door herstellen.
Q-support
Na een succesvolle revalidatieperiode in het revalidatiecentrum Leijpark en na de diagnose QVS ben ik in 2014 in contact gekomen met Q-support. Ze kwamen bij mij thuis op gesprek. Dat voelde al zo begripvol, want energie om ergens op gesprek te gaan had ik niet. Het gesprek was voor mij heel fijn. Ik voelde herkenning, erkenning, begrip en een luisterend oor. Ook kreeg ik nieuwe ideeën, maar het belangrijkste voor mij was het krijgen van hoop voor de toekomst. Want als iemand met QVS weer aan het werk kon, dan was dat voor mij ook een (haalbaar) doel.
Eind 2014 kwam de WIA keuring en ook daar werd ik begrepen en kreeg ik erkenning. WGA gedurende de komende 2 jaar 80-100%.
Toekomst
Q-support heeft mij persoonlijk geholpen met het praktisch zetten van kleine stapjes om mijn doel, betaald werk, te halen. Dat doel is helaas nog niet bereikt, maar daar blijf ik voor gaan.
Regelmatig telefonisch contact om te luisteren naar mijn vorderingen. Inmiddels volg ik de cursus ‘QVS hoe ga ik daarmee om?’. Mij brengt deze training heel veel.
Verbinding, herkenning en erkenning. Het mogen tonen van verdriet en het delen van emoties. Op 24 maart j.l. realiseerde ik mij in de ochtend dat ik er klaar voor ben om mijn rolstoel te verkopen. Ik heb geaccepteerd dat ik nooit meer kan tennissen in deze stoel. Het is tijd voor iets nieuws. En die middag belde Linda van Q-support met de vraag of ik jullie vanavond wilde inspireren met mijn verhaal. En dit is mijn antwoord.”
Mayke Reijnders heeft, naar aanleiding van haar persoonlijke presentatie tijdens de Q-tour in Tilburg, haar verhaal op papier gezet om het met anderen te kunnen delen.