Mijn naam is Inge, 27 jaar, gelukkig getrouwd en mama van twee geweldige, gezonde, kinderen! In de zomer van 2009 ben ik ziek geworden. Er werd aan de Mexicaanse Griep (dat was toen hot nieuws!) gedacht.
‘Om over te brengen hoe ik mij écht voel, is lastig. Ontzettend lastig..’
Toen ik vervolgens eind 2009 nog steeds ontzettend moe bleef met spier- en gewrichtspijnen, werden er verschillende bloedonderzoeken gedaan. Uiteindelijk op Kerstavond -ik vergeet het nooit meer- kwam het telefoontje met de mededeling dat ik naar het ziekenhuis moest komen. ‘DE Q-KOORTS WAS MIJN LEVEN(TJE) BINNEN GEVLOGEN!’ (En ik wist echt net, dat ik zwanger was van ons 1e kindje…)
Op dat moment heb je echt geen idee wat zo’n kleine bacterie voor impact kan hebben op je leven. Nu, begin 2016, heb ik nog steeds mijn oude leventje niet terug. En blijf je met vragen zitten, waar je geen antwoord op krijgt… Dat vind ik lastig. ‘Hoe moet je het dan accepteren?!’ Er is niet heel veel aan mij te zien… Daarom is het voor een ander ook lastig te begrijpen dat ik mijn dag eigenlijk 9 van de 10 keer al moe begin en élke dag wel moe ben en/of last heb van mijn spieren en gewrichten. Veel dingen lukken mij gelukkig ook wel! Maar een ander ziet niet hoeveel andere dingen ik daarvoor moet laten…. Of hoeveel last ik daar vervolgens aan overhoud!
Baan opgezegd
Onlangs heb ik de keus gemaakt mijn baan als onderwijsassistente op te zeggen. Omdat dit, naast mijn gezinsleven, gewoon niet meer ging. Daar probeer ik nu maar het positieve uit te halen en extra te genieten van de kinderen en het fulltime mama zijn! Tegenwoordig probeer ik mensen uit te leggen hoe het werkt met mijn energievoorraad, dit doe ik door middel van de bekende Lepeltheorie. ‘Je dagelijkse energievoorraad als een bosje lepels. ‘(Als je hem nog niet kent; zeker de moeite waard om te googelen!). Deze theorie maakt duidelijk hoe het is om over elke stap na te moeten denken en steeds keuzes te moeten maken! Een van de moeilijkste dingen misschien wel.. Daar vecht ik bijna iedere dag mee! En, ondanks dat ik toch wel een echthuismusje ben, haat ik het soms thuis te moeten blijven terwijl ik weg zou willen gaan! Dingen niet geda an krijgen. Afspraken die ik moet afzeggen. En daarnaast het onbegrip, soms.
Bijzonder
Gelukkig leer ik hier, met vallen en opstaan, steeds beter mee om te gaan en rekening te houden met mijn energiegebrek, beperkingen. Maar helaas houdt mijn lichaam niet altijd rekening met mij. Gelukkig heb ik een aantal lieve, begripvolle mensen om mij heen, want ook je wereldje wordt een heel stuk kleiner, die het in ieder geval een stukje aangenamer maken! Dat maakt het fijn. En het laat je ook zien en voelen, hoe bijzonder de liefde en vriendschappen kunnen zijn!
Dit jaar ben ik weer begonnen met cognitieve gedragstherapie in Nijmegen. Van februari tot augustus 2012 heb ik deze ook gevolgd, met succes! Ik kan terug kijken op bijna 2 goede jaren (aug 2012/juni 2014). Waarin ik bevallen ben van ons tweede kindje, getrouwd ben met mijn maatje en we verhuisd zijn! Hoe mijn toekomst er uit gaat zien…? Geen idee, dat weet niemand! Soms maak ik mij daar zeker wel zorgen om, maar ik voel mij al heel rijk met wat ik (thuis) heb!! Ik werk in ieder geval aan herstel… Want wat nu een 6’je is.. moet een 9 kunnen worden!!