Na een gedwongen verhuizing en heel veel problemen rondom de Q-koortsbesmetting van jaren geleden, maakt de in het prachtige natuurgebied De Maashorst wonende Janneke* de balans op. Zij stuurde haar verhaal naar Q-support om het met u te kunnen delen.

Een jaar intensief aan het solliciteren op alles wat los en vast zit, de wanhoop nabij. Het percentage dat ik afgekeurd ben, behelst dat ik 20 uur moet kunnen werken, maar ik voel me helemaal niet goed, ik voel me lichamelijk en geestelijk slecht. Ik vraag me af hoe een arts in godsnaam kan oordelen dat ik die 20 uur moet kunnen werken.

Het in stand houden van mijn huishouden en ondanks alles zorgen voor een stukje persoonlijke verzorging (door therapie heb ik geleerd dat alles beter gaat als je jezelf in eerste instantie goed verzorgt), vraagt álles van mijn beschikbare energievoorraad. Het ooit zo mooie leven wat ik leidde, met een goed lopende carrière, een leuke man en vele sociale contacten ligt aan duigen.

Ik vind dat mijn man van mij niet de aandacht krijgt die hij verdient en de sociale contacten die ik had zijn dusdanig verminderd dat ik me ook vaak eenzaam voel. Ik schets een plaatje, 20 uur werken: dat is dan alles wat ik kan en doe. Er blijft niks meer voor mezelf over dan een loonslaaf te zijn. Overwogen om een bedrijf te starten vanuit de WIA, maar in overleg met het UWV besloten dat dit niet de verstandigste optie was, een job coach toegewezen gekregen, maar behalve gesprekken kwam daar ook geen concrete baan uit.

Hoewel ik mezelf altijd als een goede netwerker beschouwde, kwam ik erachter dat die netwerk-vaardigheden fors verbeterd moesten worden, maar ondanks alle inspanningen via die weg ook geen resultaat. Ooit heb ik een periode tussen twee banen overbrugd door even in een callcenter te werken, ik overweeg om dat weer te gaan doen. Gezien mijn werkervaring en opleiding beslist geen baan voor langere tijd, maar wel een begin.

Tussen de studenten als 32-jarige de hele dag bellen en minimaal 16 uur per week. Aan het einde van de werkdag horendol en nauwelijks in staat om nog thuis te komen en laat staan voor het eten te zorgen en nog met mijn man te spreken. Maar goed, ik doe het ergens voor, om niet ten onder te gaan en misschien zoals vaak gezegd wordt, als je werkt, rol je gemakkelijker van het ene in het andere. Hopen maar. In de tussentijd blijven solliciteren, ik word wel gevraagd voor enkele gesprekken maar gezien het ruime aanbod aan personeel, is het niet meer zo gemakkelijk als vroeger.

Ik word zelfs een keer afgewezen omdat ik geen energieke indruk maak. Nou ja, dat klopt dan wel, maar ik ben de afwijzingen zó beu ik ben zó moe en futloos. Er komt nog een gedwongen verhuizing bij dat jaar. In oktober verneem ik uit de krant dat de stichting voor hulp aan q-koortspatiënten is opgericht en een directrice is aangesteld. Ik zoek contact met haar via LinkedIn, omdat ik het alleen niet red. Ik heb de hulp van Q-support kei hard nodig.

Januari 2015
Ik lig op mijn gat. Afgelopen jaar, doordat ik niet aan de inkomenseis van het UWV voldoe, al een half jaar rond moeten komen van een minimum inkomen. En Q-support kan helaas geen baan en carrière voor me kopen. Omdat ik me zo wanhopig, eenzaam en ongelukkig voel, heb ik besloten om maar gewoon op banen voor 40 uur te gaan solliciteren.

Mijn telefoon gaat over, ik neem op; het is het uitzendbureau. Ik heb een tweede gesprek bij een bedrijf dicht bij huis, maar wel voor een fulltime baan. Ik ga erop in; ik word het toch niet, maar weer een goede oefening in solliciteren want ik heb het gesprek met de algemeen directeur van het bedrijf. Misschien leg ik nu wel een contact waar later meer uit komt, je weet het nooit. ’s Avonds raak ik in paniek; waar ben ik mee bezig? Wat als ik aangenomen word? Een maatschappelijk werkster belt en ik spreek mijn zorgen uit. Ze vraagt aan me waar ik me zo druk over maak, ik kan het toch gewoon proberen?

Proeftijd is wederzijds hoor meid, en fulltime is inderdaad belachelijk, wie werkt er nog fulltime tegenwoordig? Ik ga naar het gesprek en word flink door de mangel gehaald door de directeur. Ik ben kapot en heb het gesprek verknald voor mijn gevoel. Meteen daarna komt tot mijn verbazing de manager van de afdeling naar me toe en deelt me mee dat ze graag willen dat ik bij ze kom werken en dat de formaliteiten zullen worden afgehandeld door het uitzendbureau. Ik krijg een uitzendovereenkomst voor 1040 uur (een half jaar) en begin goed en wel een week later.

Vanaf dag 1 merk ik dat ik veel te ver over mijn grenzen ga, het is werken en daarna niks meer, op de bank en naar bed. Enkele weken later krijg ik pardoes mijn ontslag en heel eerlijk sta ik daar niet van te kijken.

De vraag is wanneer de zon weer eens voor mij gaat schijnen. Is het nog niet genoeg dat ik in 2010 thuis kwam te zitten na jarenlang, feitelijk tegen beter weten in door te ploeteren met alle gevolgen van dien? Waarschijnlijk ben ik in 2007 besmet met de q-koortsbacterie. Eindelijk kwam het antwoord in 2010 op wat er nu eigenlijk mis met me was, ik was er toen nog blij om ook, een antwoord! Toen nog de pot met pillen, op naar de internist in het JBZ….mevrouw, u heeft een doorgemaakte infectie, het zit meer tussen de oren, ik verwijs u naar onze ziekenhuispsycholoog. En zo het geschiedde, maar nog niet beter, veel pijn, moe en nachtzweten en voortdurend ziek, zwak en misselijk.

Daarna opnieuw een traject; de q-koortspoli in het Radboud UMC, uitgeloot voor de Qure-studie, door naar het Kenniscentrum Chronische vermoeidheid. Mevrouw: u bent genezen aan het eind van het traject. Maar ik voel me nog helemaal niet beter!!! Met sporten langzaam aan conditie opgebouwd, vitaminepreparaten, aminozuren, creatine en allicine gebruikt…verbetering; ja, klachten verdwenen; nee. Het heeft allemaal zo lang geduurd, en dat het nu nog steeds niet goed is gekomen, maakt het met de dag erger. Soms had ik liever een dodelijke ziekte gehad, dan kwam er tenminste een eind aan deze ellende. We leven nu al in 2016!

De naam van de patiënt is om privacy redenen gefingeerd.