Maria wist zeker dat er wat anders aan de hand was dan de Burn-out die de huisarts constateerde. Na 35 jaar begreep ze hem niet meer. Het werd een lange weg met veel geruzie. Maria stuurde op eigen initiatief haar verhaal naar Q-support om het met lotgenoten te kunnen delen.

“Mijn naam is Maria, 58 jaar jong, getrouwd met Hans en woonachtig in Handel (N-Br). We hebben twee zonen die allebei getrouwd zijn en een prachtige kleinzoon. Ik ben zo dankbaar voor alle lieve mensen om me heen die ons steunen, ook nu nog omdat ze ook zien dat ik soms niet meer kan.

Mijn energie is veel minder dan voor de Q-koorts maar ik ben er nog . Ik was altijd een vreselijk druk persoon, werkte in de Thuiszorg, ging graag als hobby behangen, feesten of carnaval vieren, we waren erbij tot in de vroege uurtjes (ik mis dat nog steeds). Ik was mantelzorger en hielp iedereen als ze daarom vroegen.  Toen kon ik geen ‘nee’ zeggen, nu moet ik wel.

Toch zijn er nog steeds mensen in mijn omgeving die het niet geloven. ‘Je ziet er toch goed uit? Het zal wel meevallen.’ Natuurlijk krijg ik nu te horen je wordt ouder Maria en dat weet ik ook. De overgang tegelijkertijd met de Q-koorts, maar wat hoort bij wat?

De eerste keer dat ik naar onze huisarts ging was in december 2009. Ik was zo vreselijk moe. Mijn spieren deden pijn, ik kon niet meer naar het toilet, had hartkloppingen en hield vocht vast. Ik had geen kracht meer en voelde me doodziek.

Het eerste wat de huisarts zij was, ‘Maria, je hebt een Burn-Out.’ Ik wist zelf zeker dat het niet zo was, want mijn lijf kon niet meer, maar mijn geest wilde wel! Het werd een lange weg met veel geruzie met de huisarts, omdat hij me niet serieus nam. Ik kende hem al ruim 35 jaar, dus ik begreep hem ook niet. Wat heb ik me machteloos en alleen gevoeld in die periode. Ik kon echt niets meer.

Toch werkte ik door in de thuiszorg, maar halve dagen, en ging ’s middags naar bed. Zo probeerde ik het vol te houden. Ik gaf niet graag toe dat het niet meer ging. In januari 2010 greep mijn thuiszorgmanager in en zei ‘Maria laat je eens testen op Q-koorts’. Dus ben ik weer terug gegaan naar de huisarts die me uiteindelijk daarop testte. Nu kon ik eindelijk geholpen worden. Na 14 dagen antibiotica ben ik er weer bovenop dacht ik nog. Nu zes jaar verder ben ik nog steeds niet de oude. Ik weet wel beter naar mijn lichaam te luisteren, neem op tijd mijn rust en weet beter met de situatie om te gaan. Ik kan het leven weer aan.

Mijn werk in de thuiszorg, wat ik met hart en ziel deed, ben ik hierdoor kwijtgeraakt. Een zware financiële slag, omdat ik geen recht heb op een uitkering. We moeten nog zuiniger gaan leven.

De huisarts bezoek ik al lang niet meer, want die kan niets voor me doen. En ben nu zelf met natuurgeneeswijze al een heel eind verder gekomen of men dat nu gelooft of niet, mij doet het goed.

Ik blijf nog steeds klachten houden zoals pijn tussen mijn schouderbladen, hartkloppingen, tintelingen in mijn hoofd, vocht vasthouden, een soort eczeem en vreselijke jeuk aan mijn handen, een soort reuma en tegenwoordig heb ik regelmatig longontsteking. Ik lette altijd al op mijn voeding, wandel en fiets graag en kan dat ook weer.

Voor iedereen die nog steeds moeite heeft met deze ziekte Q-koorts wil ik zeggen, probeer toch te genieten van wat je nog wel kunt en Heel veel liefde licht en kracht voor iedereen.”