De stille getuigen van het leven van Piet Janssen-Groesbeek zijn alom aanwezig. Hij lacht je vriendelijk toe vanaf verschillende foto’s, waar hier en daar een kaarsje bij brandt. Zijn urn staat, gecamoufleerd door bloemen, in een windjammer op het bijzettafeltje in de hoek.
In juni van dat jaar zouden ze hun 50-jarige bruiloft vieren. Zo ver mocht het niet komen. Op 11 april 2015 overleed Piet op 75-jarige leeftijd na een tevergeefse behandeling van 3 maanden in het Radboud Ziekenhuis. Op tafel een brief van het ziekenhuis waarin zijn doodsoorzaak wordt toegelicht: “Patiënt is overleden aan progressie van zijn chronische Q-koortsinfectie van de aorta en omliggend weefsel”. Te midden van de dierbare herinneringen aan Piet, doet zijn weduwe Annie haar verhaal over hoe Piet de strijd verloor van de chronische Q-koorts.
Opgelucht na diagnose Q-koorts
Dat was het droevige slotakkoord van een lange lijdensweg. ‘Het begon in november 2014. Ik was blad aan het harken in de tuin en vroeg Piet een handje te helpen. Daarbij kreeg hij ineens last van zijn rug. Omdat het zo erg was dat hij kermend in bed lag, heb ik de huisarts gebeld. Die constateerde spit en adviseerde ons het vooral warm te houden. We hebben er zelfs een elektrische deken voor aangeschaft, omdat Piet zo’n pijn had. Tijdens het douchen zag ik dat hij een grote bult in zijn zij had. Volgens de huisarts speelden zijn darmen op. Toen hij almaar zieker werd, heb ik de huisarts maar weer gebeld. Die regelde meteen een ambulance naar het Radboud. Daar bleek dat het geen spit was, maar een ontsteking aan een aneurysma waar Piet eerder voor was geopereerd. Bovendien werd vastgesteld dat dit een gevolg was van de Q-koorts. Ik was opgelucht, omdat ik steeds bang was geweest voor kanker. Wat weet je nou helemaal van Q-koorts? ’
Aflopende zaak
Drie weken later mag Piet naar huis. Een bed in de kamer en een rollator moeten hem het leven makkelijker maken. Maar het ging niet goed met Piet, vertelt Annie. ‘Hij had last van vreselijke nachtmerries over oorlog en brand waar hij niet aan kon ontsnappen. En hij werd steeds zieker.’ Amper een week na zijn thuiskomst, wordt Piet opnieuw per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. ‘Ik heb steeds goede hoop gehad dat Piet beter zou worden. Ondanks de hevige pijn en zware behandelingen. Ook omdat de artsen optimistisch bleven. Maar toen hij een week of 8 in het ziekenhuis had gelegen, vertelden ze ons dat het een aflopende zaak was. Toen heb ik samen met de kinderen besloten dat het dan ook afgelopen moest zijn met al die nare behandelingen. Al de volgende dag is Piet overleden.’
Te laat
Terugkijkend constateert Annie dat er al veel klachten vooraf waren gegaan aan de diagnose Q-koorts. ‘Piet had reuma en veel van zijn klachten werden daar aan toegeschreven. Nu weten we wel beter. Hij kreeg meerdere longontstekingen, een lek in de aorta waar hij eerder aan een aneurysma was geopereerd, nierproblemen. Steeds kreeg hij weer een reumaspuit. Nooit is er aan Q-koorts gedacht. Terwijl door die reumaspuiten zijn weerstand verminderde en de Q-koortsbacterie juist alles kon infecteren. Toen de juiste diagnose er eindelijk kwam, was het te laat.’
Erg eenzaam
Nog steeds liggen er drie dure reumaspuiten ongebruikt in de koelkast. Annie krijgt het niet voor elkaar ze terug te brengen naar de Sint Maartenskliniek. ‘Ik had nog zo graag een aantal jaren samen met Piet willen genieten van onze kinderen en kleinkinderen. Het ergste is dat je weet dat het anders had gekund. Als al die klachten niet apart als reuma waren behandeld, was Piet er misschien nog geweest. Het leven is heel erg eenzaam, zo alleen. Ik vertel dit daarom allereerst voor Piet’, zegt Annie. ‘Maar ook als waarschuwing voor al die mensen die onopgemerkt blijven met dezelfde klachten en daar wellicht ook aan doodgaan.’